In dit vonnis veroordeelde de rechtbank alle beklaagden voor mensensmokkel met verzwarende omstandigheden. De tenlasteleggingen konden bewezen worden dankzij de afluistermaatregelen, observaties, huiszoekingen, gps-onderzoek, verklaringen van getuigen, en rogatoire commissies. Er werden gevangenisstraffen opgelegd van acht maanden tot twee jaar.

In casu ging het om een Iraaks-Koerdische smokkelbende, die een groot aantal Iraaks-Koerdische slachtoffers, onder wie minderjarigen, onder meer smokkelden van Nederland naar Zweden, van België naar Duitsland, van Italië naar België, enzovoort. De te smokkelen mensen werden aangebracht door andere smokkelaars, die instonden voor het transport van Irak naar Europa. Tussen november 2008 en februari 2009 vonden er minstens zestien transporten plaats en waren er vijf pogingen tot transport. De slachtoffers werden in de meeste gevallen met een persoonlijk voertuig opgehaald in Italië of Zwitserland, en naar België gebracht, waar ze tijdelijke opvang en onderdak kregen. Er werd ook gebruikgemaakt van de Thalys. Ofwel vroegen de slachtoffers hier asiel aan, ofwel reisden ze door naar een ander land. Voor een overdracht van Italië naar België werd gemiddeld 1.300 tot 1.500 euro gevraagd. Dat er op het eerste gezicht geen woekerprijzen werden aangerekend, en dat de gesmokkelde personen goed behandeld werden, betekende volgens de rechtbank niet dat de beklaagden om humanitaire redenen hadden gehandeld, zoals ze zelf beweerden. Economische motieven speelden duidelijk een rol. De geldzaken werden beheerd via het zogenoemde hawala-banksysteem, waardoor de gelden buiten het legale bankcircuit werden gehouden.

Tijdens de behandeling van de zaak wees het openbaar ministerie erop dat de zaak de nieuwe tendensen in mensensmokkel illustreerde. Terwijl personen in onwettig verblijf vroeger vooral in grotere groepen reisden, als verstekelingen in vrachtwagens, gebeurt dat nu meer in kleinere groepen, waarbij ze in etappes reizen. De smokkelbende in dit dossier gebruikte bestaande transportmogelijkheden, zoals bus, trein en privévoertuigen. Door in etappes te reizen, moest ze de personen tijdelijk in zogenoemde safe houses kunnen onderbrengen. De bestemmingen zijn ook gewijzigd: terwijl men vroeger via havens in België of Frankrijk het Verenigd Koninkrijk wilde bereiken, zijn de Scandinavische landen nu steeds vaker het eindpunt.

Deze beslissing is definitief.