Vroeger leek mijn leven voorbij te zijn. Op mijn dertigste wachtte ik op de dood, ik had geen energie; ik wachtte op de dood, zoals een dier dat doet. Ik had geen enkel vooruitzicht, alles leek me even somber en grijs. Mijn leven was een straatje zonder eind of een nooit eindigende tunnel. Ik voelde me oud en afgeleefd. Je kan je de onrust en voortdurende terreur niet voorstellen die mij in Algerije kwelden.

Zelfs als pubers zich onder de armen krabden en schreeuwden als apen wanneer ik voorbijkwam, heb ik volgehouden. Ik was bereid om dit soort dingen te aanvaarden omdat ik een precieze doelstelling voor ogen had: mijn studies voortzetten. Ik was berooid, had geen cent en toen men mij voedsel of kleren toestopte – zelfs als dat vandaag beschamend lijkt – ergerde ik me er niet aan, ik voelde me niet vernederd want ik had geen andere uitweg.

"Streel de rug van het paard... spreid nu je armen zoals de vleugels van de kraanvogel... haal diep adem... schouder naar beneden..." Zo spreek ik de groep 55+'ers van Seniorama Leuven toe op maandag.

Ik ben João Neves, ik ben geboren te Beira-Mozambique, op 4-jarige leeftijd ben ik naar Portugal verhuisd met mijn familie, waar ik opgegroeid ben.Op mijn 19de ontmoet ik de vrouw van mijn leven, en om het wat moeilijker te maken koos ik voor een Belgische…

Laat ik me even voorstellen. Mijn naam is Safet Hajvazi. Ik heb twee kinderen, woon in Beveren-Waas, maar ik ben afkomstig uit Kosovo en een Roma van origine. Ik heb mijn diploma elektromechanica behaald in het Servisch.