Dat is zo sinds de wet van 13 april 1995 op de mensenhandel. In 2005 werd een nieuwe wet op de mensenhandel van kracht. Bovendien moest België zijn wetgeving aanpassen aan opeenvolgende internationale en Europese instrumenten die de laatste jaren werden goedgekeurd. Al die evoluties in de wetgeving zorgen ervoor dat mensenhandel en mensensmokkel nu duidelijk gedefinieerd zijn.

Artikel 433quinquies van het Strafwetboek definieert mensenhandel als: de werving, het vervoer, de overbrenging, de huisvesting, de opvang van een persoon, het nemen of de overdracht van de controle over hem teneinde deze persoon uit te buiten.

De zogenaamde sectoren van uitbuiting zijn limitatief opgesomd:

• uitbuiting van prostitutie of andere vormen van seksuele uitbuiting
• uitbuiting in de bedelarij
• werk of diensten in omstandigheden die in strijd zijn met de menselijke waardigheid
• wegnemen van organen of van menselijk lichaamsmateriaal
• verplichten om een misdaad of wanbedrijf te plegen (in sommige gevallen van diefstallen of drugstrafiek bijvoorbeeld)

Artikel 77bis van de vreemdelingenwet definieert mensensmokkel als: ertoe bijdragen, op welke manier ook, rechtstreeks of via een tussenpersoon, dat een persoon die geen onderdaan is van een lidstaat van de Europese Unie het grondgebied van een lidstaat van de Europese Unie of van een Staat die partij is bij een internationale overeenkomst betreffende de overschrijding van de buitengrenzen, die België bindt, binnenkomt, erdoor reist of aldaar verblijft, zulks in strijd met de wetgeving van deze Staat, met het oog op het direct of indirect verkrijgen van een vermogensvoordeel.